Βιβλία για παιδιά που φοβούνται το σκοτάδι

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ήταν η μαρτυρία της Παιδοψυχιάτρου Ιουλιέτας Λαούρη, η οποία μου θύμησε παραμύθι, με τίτλο: 

 

Ο Φώτης, τα φαντάσματα και το χρυσό σπαθί

"Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Μόλις αρχίσει να νυχτώνει, ο Φώτης γίνεται ανήσυχος, ρωτά πότε θα πρέπει να κοιμηθεί, πότε θα μπει στο κρεβάτι. Πρέπει να ξαπλώσω μαζί του μέχρι να κοιμηθεί, κι όταν φύγω τότε σκεπάζεται μέχρι ψηλά πάνω, ιδρώνει, συχνά κλαίει στο κρεβάτι. Το ξέρω, φοβάται. Όμως τι; Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεν ανεβαίνει τις σκάλες μόνος του, δεν μένει λεπτό σ' ένα δωμάτιο μόνος. Κι αυτός ο διάδρομος, πως τον τρομάζει!" Είναι τα πρώτα λόγια της μητέρας του εξάχρονου Φώτη. Είναι ένα αγόρι, που με κοιτά χαμογελώντας. Τα μαύρα του μάτια προδίδουν εξυπνάδα και περιέργεια. Μιλά για το σχολείο και τους φίλους του, δείχνοντας ότι τ' αγαπά, ότι του αρέσουν. Το πρόσωπο του και η συμπεριφορά του αλλάζουν όταν μου μιλά για τους βραδινούς του φόβους. Βλέπεις τότε ότι τα καθαρά του μάτια σκοτεινιάζουν, ότι η φωνή του δεν είναι σίγουρη και ζωντανή, κι ότι στριφογυρίζει στην καρέκλα του.

Σε κάποια συνάντηση μας, μου μιλά γι' "αυτά". Αυτά, είναι οι φόβοι του. Φαντάσματα, ντυμένα με μακριά πράσινα και μαύρα ρούχα, τις περισσότερες φορές χωρίς πρόσωπα, να κατεβαίνουν τη σκάλα σαν αυτός ανεβαίνει, να περπατούν στο διάδρομο βγαίνοντας από το ερμάρι, να μπαίνουν από το παράθυρο στο δωμάτιο του. Κι αυτός να παγώνει και να μη μπορεί να κάνει τίποτα, νιώθοντας τόσο μικρός. Κι όμως, σε κάποιο μας παιγνίδι, ο Φώτης βρίσκει τη λύση: "Ξέρεις", μου λέει, και τα μάτια του λάμπουν και πάλι, "ξέρω τι θα κάνω. Νομίζεις ότι ο αδελφός μου και οι γονείς μου θα γελούσαν, αν το βράδυ στο κρεβάτι έπαιρνα μαζί μου το χρυσό μου σπαθί, που πήρα δώρο τα Χριστούγεννα; Τότε δεν θάμουν μόνος με τα φαντάσματα, και θάνιωθα δυνατός".

Ο Φώτης, χάρη στη ζωντάνια του, στο χρυσό σπαθί και την κατανόηση των γονιών του, που δε γέλασαν, σε μερικές βδομάδες δε φοβόταν πια τα φαντάσματα. Χαρούμενος λέει: "Φαίνεται με φοβήθηκαν και δεν έρχονται πια". Και το χρυσό σπαθί είναι και πάλι ανάμεσα στ' άλλα του παιγνίδια.

Πηγή

Με αυτή λοιπόν την αφορμή και επειδή πιστεύω πως τα παραμύθια είναι σύμμαχος στην προσπάθεια των μεγάλων να βοηθήσουν τα παιδιά να ξεπεράσουν τις φοβίες τους, σας παρουσιάζω τρία βιβλία των οποίων οι ιστορίες απευθύνονται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας που τα τρομάζει το σκοτάδι.

1. Το τέρας που έτρωγε σκοτάδια από τις εκδόσεις Πατάκη.

"Κάτω απ’ το κρεβάτι του Τζο υπάρχει το πιο ασυνήθιστο τέρας – μικροσκοπικό, ξύπνιο για τα καλά και πάρα πολύ πεινασμένο!"

Ένα βιβλίο με ωραία εικονογράφηση! 

Ο ήρωάς του είναι ένα παιδάκι το οποίο φοβάται το σκοτάδι που βρίσκεται κάτω από το κρεββάτι του.



2. Γιατί δεν κοιμάσαι αρκουδάκι μου; από τις εκδόσεις Ρώσση

Μια ιστορία που μιλάει για ένα αρκουδάκι που φοβάται το σκοτάδι.

"Είναι ώρα για ύπνο αλλά το μικρό αρκουδάκι δεν μπορεί να κοιμηθεί όσες προσπάθειες και να κάνει. Φοβάται το σκοτάδι και ο μπαμπάς-αρκούδος δεν καταφέρνει να το ησυχάσει.Τότε πώς μπορεί να το βοηθήσει; Πώς να πείσει το μικρό αρκουδάκι ότι δεν πρέπει να φοβάται;"

Αυτό το παραμυθάκι έχει πολύ γλυκό τέλος...


3. Τι κρύβει το σκοτάδι; από τις εκδόσεις Modern Times

"Κρακ Κρακ Κρρρααακ! O Τόμι, ένας μικρός αρκούδος, ξυπνά μέσα στη νύχτα από έναν περίεργο θορύβο. «Μη φοβάστε, για όλα υπάρχει μια εξήγηση», λέει στα αγαπημένα του παιχνίδια και, μαζί με τον Σνάπι, τον πιο θαρραλέο φίλο του, αποφασίζει να ανακαλύψει από πού έρχονται όλοι αυτοί οι παράξενοι ήχοι…"